SEwİpTe YoQq oLmAkK....

Sevipte Yok Olmak

Umut kırıntılarım vardı kale bile almadığın,
Sevgi yumaklarım..hergün yenisini üzerine sardığım,
Gülücüklerim, yakışırdı yüzüme bilirdim,
Açardım her sabah yüzüne,
Sevinirsin zannederdim...
Bittim, bitirdin..
Neyim varsa sen aldın götürdün.
İnanmıyorum, güvenmiyorum,
Ben artık, kimseye insan bile! diyemiyorum.
Bu garip huylar senden geriye kalanlar,
Bir de hatıralar.. acımı katmerlendiren.
Kaprislerim, iç geçirmelerim sevgisizliktendir, Ve ürkek, çekingen hallerim,terkedilmişliğimden.
Anlatamam, kolay değil kabullenmek bu yoksulluğu,
Neyim varsa aldın, yaşatmıyor beni geride kalanlar,
Daha da bitiriyor, eziyet ediyor yalnızlıklar.
Uzaktan bakmak, ağlamak..
Hani bir insan görüp iki kelime etsem,
Dünyanın ortasında tek başına kalıp bağırmak gibi,
Dinlemeyecek sanki kimse beni..
Sen kimsin derdin ya, aynı onun gibi..
Öyle gururum kırılmış, öyle harcanmış ki benliğim,
Unutmuşum,ne varsa sevdiğim, bildiğim.
Güneşsiz yaz gibi.. anlamsız,
Yağmursuz kış gibi alakasız,
Ben diye bir şey kalmadı,
Aldı beni benden sevdiğim,
Ben bunları haketmedim!
Değer verdim, insan gibi sevdim!...

Paylaşım için teşekkürler.