ayRıLıĞıN AşKa AşKıI

Ayrılığın Aşka Aşkı

Aşk ve Ayrılığın küskünlüğü üzerine yazılı düşünme;

Hep
ayrıldık biz. Ayrılıklarla büyüdük. Aşk gibi yüce bir duyguyu,
ayrılıktan ayırdık. Leyla’yı Mecnu’nuna kavuşturamadık. Ferhat’a dağı
deldiremedik, Heci’yi yaşatamadık ve Mem’i Zine’leştiremedik... Hep
ayrıldık ve hep ayrılığın saflarında olduk. Her galibiyette de biraz
daha mutlu olduk.

Aşk ve ayrılık; birbirini doğuran, besleyen,
biri olmazsa öteki yok olan iki büyük duygu. Aşk ayrılığı başlattı,
ayrılık aşksız yapamadı ve adı sevgi oldu. Sevgi de harmanlanıp
kalbimizin en saf, en duru, en temiz köşesinde yerini aldı. Aşk ve
ayrılık, o güzel ama ıssız yerde öyle bir hayat sürdüler ki, bize yok
olmanın aslında varolmak dediğini öğrettiler. Biz olmasaydık, onlar
hayatımızı anlamlaştıracaktı, onlar Dünyayı yaşanılır kılacaktı, ama
biz...

İnsanın olduğu her yer kirlidir. Bir kere eli değmesin
herhangi bir şeye, Ganjlar, Niller, Dicleler, Fıratlar artık
temizleyemez onu. Kirlettik bu duyguları, sonsuz kirliliklerde
birbirleriyle savaştırdık. Bunlar yetmezmiş gibi taraf tuttuk. Aşkı
güçlendirip ayrılığın topraklarına saldırttı. Yenildi ayrılık,
yenildikçe güçlendi, güçlendikçe acımasızlaştı... Ondandır ayrılığın
tüm galibiyetleri (ki bu savaşta son gülen hep ayrılık oldu), büyük
tahribatlar yarattı kalbimizde.

Aşk sadece saflığının kurbanı
olmuştu ve yıkıntılar altından: “Ne olur bırakın artık beni, yok edin
benliğinizden” diye bağırdı her seferinden. Biz kirli elimizle, aşkı
çekip aldık yıkıntılardan, sözde onu kurtardık. Ama her kurtuluş yeni
yıkımların, daha büyük, daha acımasız yenilgilerin habercisiydi. Aşkın
her kurtuluşu, gebeydi yok olmaya. Biz aşkın tahrip olmasına
aldırmadık, olsun dedik; “yenilir yenilir severiz. Yenilerek öğreniriz
aşık olmayı.”

Biz sevmeye elverişli olduğumuzdan, bazı sorular
da cevapsız kaldı: Bize kim katlet emrini verdi? Ne taraf tutuyoruz?
Aşk ve ayrılık bir bütün mü? Yoksa, yoksa bunların hepsini biz mi
yapıyoruz? Evet bunların hepsini biz yapıyoruz, kirli ellerimiz ve
kirli kalbimizle. İzin vermiyoruz aşkın ve ayrılığın bir arada
yaşamasına. Ve Yeniliyoruz...

Evet biz yenildik ve yenileceğiz.
Çünkü biz aşkı ayrılıkla harmanlayamadık, çünkü biz bertaraf olamadık,
çünkü biz...Biz yenilen pehlivan misali her seferinde doyumsuzluğumuzun
acımasızlığını aşka yükledik ve aşk her seferinden biraz daha yok oldu.


Çaresiz kaldık: Kaldıkça da aşık olduk. Bize göre aşk
çaresizlerin işiydi. Aslında aşk çaresizdi ve biz çaresizlikten
faydalanmak istedik. Kaybettik... İdeallerimiz, hayallerimiz,
umutlarımız, ideoloji ve fikirlerimiz hepsi tutsak oldu, ayrılığa. Ve
hepsi derin işkencelerle zindanlarına atıldı ayrılığın. Biz aldırmadık
bu tutsaklığa önce, ama sonra hepsinin bir bir yok olduğunu, biz
ayrılıkla savaşırken aslında onlara zarar verdiğimizi gördük,
kaybettik... O zaman tekrar soralım kendimize; Biz sevmeye bu kadar
meyilliyken neden bu savaş, neden bu yıkım ve neden bu yenilgi?

Bir
can çekişmeden daha kurtulurken; sizinde sorunu bulmanızı dileyerek,
aşkı ve ayrılığı harmanlamanızı isteyerek, bertaraf olmanızı ümit
ederek, bu yazıyı soru sorman ve cevap arama erdemliliğinde bulunan
yüreklilere armağan ederek, aşkın ve ayrılığın çay sohbetine katılmak
üzere, kalbimin en temiz odasına gidiyorum. Umarım bir gün sizde bu
güzelliği yaşarsınız.

Paylaşım için teşekkürler.